Yolu Babıâli’ye erken düşenlerdenim. Bunun ne kadar büyük bir talih olduğunu yolu oradan geçen herkes bilir. Her ne kadar geçmişe hasret duymanın hastalıklı bir tarafı olduğuna inansam da “nerede o günler?” demekten alamıyorum kendimi ben de. Günümüz medyasının her manada, o günleri anımsamamıza yol açan bir gerileme içinde oluşu da bunda tesirlidir tahminen de. Teknolojisi yüksek, lakin “gazetecesi” olmayan bir medyamız var bugün, malum.
Kimler vardı kimler
Ne yokuştu ancak. Yokuşu ağır ağır çıkan Oktay Akbal’a, bir ödül merasiminden dönüşünde süratli adımlarla yürürken, verdiğiniz selamı alıp yüzünüze gülümseyen Uğur Mumcu’ya rastlanılan kaç yokuş var bu türlü? Karşı taraftan koşarak gelen şair Kemal Özer’e, Türkiye Gazeteciler Cemiyeti’nden çıkıp yokuşta bir diğer dostuna giden Yaşar Kemal’e ya da?
Tanımak onuruna/şansına sahip olduğum eski jenerasyon gazetecilerin, bilgiye ulaşmanın hiç de kolay olmadığı o devirlerde nasıl bu kadar bilgi dolu olduklarına şaşırırdım. Dünyadan haberdar, tanınan ya da eski ne kadar fikir varsa onları diğerlerine detaylı anlatan dolu dolu insanlardı bunlar. Birini hiç unutmam; Troçkist derlerdi Abidin Nesimi için. Yokuşta yakalamıştı beni bir gün, koluma girmiş yürümeye başlamıştık. Yıllar geçti, detaylarını unuttum haliyle, lakin “demokrasiyi matematikle açıkladığım bir çalışmam var” dediği kalmış aklımda. Yirmi yaşında falanım, koluma giren adam ülkenin en namuslu, en çilekeş aydınlarından biriydi. Kollarımdaki “ağırlığın” bana ne büyük onur bahşettiğini vakitle daha yeterli anladım. Türkiye’de Sosyalizmin Teorik Meseleleri isimli kitabını okumuştum, çok sonra da Yılların İçinden isimli anı kitabını da. Son derece özgün, hiç bir sosyalist yapının içinde yer almamış bu bağımsız Marksist, yokuşta tanıdığım hoş insanlardandı.
‘Bir de sen çıkma’ dediler
Ayrı başka anlatılması gereken yaşanmışlıklarım/tanışıklıklarım var bu türlü; vakti gelir anlatırım. Lakin bugün hiç lakin hiç (nedense) karşılaşmadığım birinden, mesleğin yüzakı bir gazeteciden, Ergin Konuksever’den kelam edeyim istiyorum. Karşılaşmadım lakin çok severim Ergin ağabeyi. Kendime örnek aldığım gazeteci ağabeyler, ablalar olmuştur daima. Bu uzun uzunluklu, fakat incecik sesli dev adam da onlardan biri, hatta birincisidir. Bu türlü olmasının bir kaç nedeni var. En önemsizinden, ferdî olanından başlayayım; densiz, saygısız, emek düşmanı bir yazı işleri müdürünü yumruklamak üzere, sonraları epey utandığım bir iş yaptım ben vaktinde. Mazeret değil ancak gençtim, haklıydım da üstelik, oldu işte. Artık ismini anımsayamadığım – Oğuz Şeren miydi sanki?- bir meslek büyüğüm, “Babıâli’ye bir Ergin Konuksever kâfi evladım, bir de sen çıkma” deyivermişti gülerek. İsim tamam da, ne demek istendiğini anlayamamıştım. Sonra öğrendim, anlattılar, bir çok şahıstan duydum Ergin ağabeyi, sevmeyen, övmeyen tek bir şahsa rastlamadım. Haliyle, yumruk sallama benzerliğiyle hudutlu kalsa da ona benzetilmekten epey mutlu oldum.
Diğer münasebetler daha kıymetli; nerede hakkı yenmiş, ezilmiş bir basın işçisi varsa, onlar için çaba eden biri dediler. Bu türlü olduğu içindir ki Babıâli’de dövmediği kuruluş müdürü kalmamıştır. Hışmına uğrayanlardan kimilerini tanıdığım için çekinmeden söyleyebilirim: Bu kadar mı isabetli olur bir adamın dayakları. Babıali’de namuslu tek bir adama inmemiştir mübarek tokadı.
Hakkını yedirmedi
Başkasının hakkını yedirmediği üzere kendi hakkını da yedirmeyen biri Ergin ağabey. Buna örnek olarak şu verilebilir; şimdilerde tekrar Türkiye’ye döneceğini açıklayan, yıllarca yurtdışına “uzan”mış bir zatın babası periyodun değerli medya patronlarındandı. Bir sürü mecmuası vardı. Toplu mukavele imzalamaz, çalışanlarını, baskıyla, şantajla sindirmeye çalışırdı. Ergin ağabey ikna etmek, uzlaşmak için gittiğinde aykırı cevap alınca kendine has usulle çözmüştü sıkıntıyı. Tekme tokat dayak yiyen işveren, olay yerine gelen polise güvenerek tekrar ileri geri konuşunca, ikinci kere dayak yemekten kurtulamamıştı.
Hayır; hiç de doğuşçu değildir. Hani damarına basılınca derler ya, Ergin ağabey odur işte. Damarına basmayacaksın. Bir gün, o meşhur damarını attırdığı için, atadan, babadan kalma antika kılıcıyla meşhur bir sinema artistimizi metrelerce kovalamıştır. “Kara Murat kim miş gel göstereyim sana” diyerek. Kovaladığı canımız, ciğerimiz o aktörün, ne memnun ki uzun yıllardır elini bile sürmediği aslan sütünün o devir yol açtığı küçük bir problemdir bu.
O parka, o kazak
“Şiddeti övüyorsun”, “iyi şiddetten yanasın” üzere suçlamalara aldırmam. Ergin ağabeyinki şiddet değil herşeyden evvel. Parasının gücüne, devlutlularla kurduğu münasebete güvenerek hotzotçuluk yapanlara sert bir itiraz yalnızca. Ayrıyeten çok dua almıştır bu yüzden. Ergin ağabey bunlardan ibaret biri değil natürel. Neslinin en güzel savaş muhabiridir. En akılda kalan toplumsal olayları o fotoğraflamıştır. Canımızı en çok yakan alçaklıkların da şahidi olmuştur. En hoş fotoğraflarını çektiği Deniz’in o süper parkası Ergin ağabeyindir. O vermiştir ona.
Ağabeyi olduğu 68 jenerasyonunun figürlerinde de görülen o tüm güzel sıfatları üstünde taşıyan Ergin ağabeyin, emekten, haktan olan yana öfkesi belgesellere de bahis oldu. Ondan “Son Süvari” diye kelam edilmesindeki isabete şapka çıkarıyorum. Zira kaybolmakta olan tüm “iyilerin” son temsilcisidir Ergin ağabey.
İstese çok güçlü olabilecekken karşısına herhalde çıkan fırsatları elinin zıddıyla itip, mesleğine sadık kalmıştır. Sürdürdüğüne emin olduğum o paylaşımcı tavrı gençliğinden beri vardır onda.
Kızıldere’de öldürüldüğünde üzerinde olan o mavi kazağı Mahir Çayan’a üşümesin diye veren adamdır.
Çok yaşayın Ergin ağabey.
